De Onzichtbaren

Met deze novelle betreedt de lezer een werkelijkheid die enerzijds geworteld is in onze alledaagse realiteit, anderzijds in een realiteit die daarachter ligt. Dat beide realiteiten in elkaar overvloeien en elkaar wederzijds beïnvloeden wordt gaandeweg duidelijk. Een spannend verhaal dat oproept tot het besef dat wij als mensen verantwoording dragen voor de Aarde en al haar zichtbare en onzichtbare schepselen.

Anna Davids heeft ontmoetingen met elementenwezens. Deze zijn er slecht aan toe. Dat komt door de ‘pijnlijke stralen’ die door de wereld gaan, veroorzaakt door de toenemende draadloze digitale communicatie van de mens. Anna beleeft zowel met de onzichtbare wezens als met haar geliefde Joris een aantal avonturen die haar louteren en vormen. Na verschillende pogingen om de elementenwezens te helpen, wacht haar nog
een zware beproeving…

Bestellen
De Onzichtbaren is via deze link te koop voor € 17,50 (inclusief verzendkosten)

De Onzichtbaren, in oktober 2020 door Gaia Uitgevers uitgegeven, is een vervolg op De Komst van de Groene Draak. Deze novelle werd in 2008 uitgegeven door Zwerk Uitgevers. Hoewel het aanbevelenswaardig is De Komst van de Groene Draak eerst te lezen, kan De Onzichtbaren ook als een op zichzelf staand verhaal worden gelezen.

De Komst van de Groene Draak is via deze link te koop voor € 15,- (inclusief verzendkosten)

Achtergrondinformatie bij De Onzichtbaren

Omvang en verteltrant
Qua omvang is het boek De Onzichtbaren een novelle. Het kan omschreven worden als een esoterisch sprookje voor volwassenen. Hoewel het aandacht vraagt voor een serieuze zaak is de verteltrant licht van toon.

Boodschap
Het is mijn diepgevoelde overtuiging dat contact met elementenwezens een van de dingen is die bij zal dragen tot het herstel van het evenwicht op Aarde. Het boek is daarom vooral geschreven als een pleidooi voor hen, de stille wezens die in het onzichtbare hun werk doen, ook voor ons. Of we het beseffen of niet, we zijn onlosmakelijk met hen verbonden.

Daarnaast is het verhaal ook een pleidooi voor de Aarde in zijn geheel en roept het op tot het besef dat wij als mensen verantwoording dragen voor die zelfde Aarde en al haar zichtbare en onzichtbare schepselen, dat we een deel zijn van het geheel, dat we medescheppers van de toekomst zijn en dat we kunnen kiezen.

Tenslotte biedt het de beschrijving van de ontwikkelingsgang van een mensenziel. Een ontwikkelingsgang die uiteindelijk leidt naar het inzicht dat individuele transformatie kan bijdragen aan de genezing van de wereld. Elke ziel die kiest voor vrede, liefde en vertrouwen kan bijdragen aan de transformatie van het collectieve bewustzijn.

Hieronder twee fragmenten:

Het leek alsof er dauw was neergedaald in Anna’s zachte, groene ogen. Een droef soort dauw.
‘Oh Trotan,’ zei ze, ‘nu begrijp ik waarom ik jullie het afgelopen jaar nooit meer zag, en ook waarom het zo… zo… zo dóóds voelt in de buurt van die masten. Jullie kunnen daar niet leven, is het niet?’
Trotan schudde van nee, en Anna zag dat er een paar zwartbruine, gekrulde dingetjes op de planken vloer onder de bank vielen. Ze bukte zich om ze op te rapen. Het leken droge theeblaadjes die van zijn theemutshoofd waren losgeraakt. ‘Ach ja,’ sprak Trotan, op haar neerziende vanaf zijn ingekerfde hart, ‘dat heb ik de laatste tijd vaker, het zijn wat verdorde schubben, jullie zouden het geloof ik haaruitval noemen. Niet zo erg hoor,’ vervolgde hij, reagerend op Anna’s verontruste blik, ‘ik heb voorlopig nog genoeg over. Kijk maar.’
In een aandoenlijke poging het voor Anna allemaal wat luchtiger te doen lijken, maakte hij kleine danspasjes en draaide verscheidene malen in het rond. Zijn schubbig pakje liet hij daarbij wat opbollen.
‘Zie je wel, hoe vol nog?’
‘Ja hoor, best nog vol,’ mompelde Anna, terwijl ze zag dat er opnieuw wat theeblaadjes waren gevallen.
‘Maar Tro,’ vervolgde ze, hem huiselijk bij de verkorte versie van zijn naam noemend, ‘die stralen, wat erg! Ik wist wel dat het mensen aantast, ook al beseffen ze dat meestal niet, maar nu hoor ik dat jullie er óók last van hebben.’
Trotan zweeg weer. Na geruime tijd sprak hij, onrustig heen-en-weer schuivend op het hart: ‘De hele wereld heeft er last van.’ En na nog weer een halve minuut: ‘Alles lijkt nog hetzelfde, maar dat is niet zo.’

————-

‘Dit, Anna, is de mooiste weg die een mens kan gaan. Waar hij heengaat kunnen we je niet zeggen. Wij weten het ook niet precies. Het is de onbekende weg naar de toekomst. Wat we je wel kunnen vertellen is dat wie hem gaat voortdurend geholpen en gesteund wordt. Je gaat recht vooruit en je wordt omringd door klapwiekende vleugels. De weg is warm en vredig, we kunnen je hem van harte aanbevelen.’
‘Oh, dat lijkt me heerlijk.’ zei Anna. ‘Deze weg wil ik ook gaan.’
In verrukking bleef ze staan staren, tot er, omdat ze nu eenmaal een mens was, toch weer kritische vragen en twijfels opkwamen.
‘Toch wil ik graag weten waar ik dan terechtkom. De weg ziet er prachtig uit, maar blijft dat zo? Jullie moeten weten dat ik niet zo heel erg avontuurlijk ben ingesteld. Het onbekende maakt me altijd wat angstig.’
‘Ja, en door die angst,’ zei Ezechiël, ‘kun je niet vertrouwen. Het sluit je van ons af. Zoals ik al zei, wij weten het ook niet precies, dat wil zeggen, niet precies als het om feiten gaat. Toch is er eigenlijk wel een uitkomst, Anna. Deze weg leidt namelijk onherroepelijk naar het licht. Dat is een wet. Een goddelijke wet. Het enige wat van je gevraagd wordt is overgave. Overgave en vertrouwen. Omdat mensen vaak denken dat vertrouwen betekent erop rekenen dat alles gaat zoals ze het zelf graag wensen, wil ik je vertellen wat het waarachtige vertrouwen inhoudt. Vertrouwen kan gebruikt worden als zelfstandig naamwoord, als iets wat je kunt hebben of niet, maar vertrouwen is óók een werkwoord: ik vertrouw, jij vertrouwt, wij vertrouwen, enzovoorts, en in deze zin is het een innerlijke activiteit die de toekomst mede bepaalt. Vertrouwen als bewuste handeling opent je, leert je om te luisteren.’
‘Luisteren? Waar zou ik dan naar moeten luisteren?’ vroeg Anna.
‘Naar je diepste zelf. Als je naar je diepste zelf luistert, luister je ook naar ons, ook al ben je je daar misschien niet altijd bewust van. Als je goed luistert, kunnen wij door je heen werken. Dan wordt vertrouwen een genezende en scheppende kracht, voor jezelf en voor de wereld.’